Yazmaya başlamak..
Bizim gibiler diycem gerçi henüz ' yazmak' konu olunca ne olduğumu pek bilemiyorum ama
yinede bizim gibiler!! kendini bilmezler, bir biraktilarmi yazmayı tekrar o yola giremezler.
Biriktirmediklerini sanıp biriktirdiklerine guvenemezler. Ya bir ask gerekir kalemi ele almak için
ya da tarifsiz bir acı. Öyle ' bugün Güneş açtı ,kuşlar uçtu, deniz taştı yetmez kaleme...

Beni ise iten yazmaya ne tarifsiz bir acı, ne ask, ne de doga bugün..
sadece ölmek üzere olan bir yeteneğin son tutunusu hayata sanki..

Neden mı böyle söyledim.. Bakın dinleyin o zaman..
Çok asiktim bir zaman - ellerimin titremesinden yazamadim.
Acı çektim sonra- gözyaşlarımdan yazamadim.
Mutlu oldum tarifsiz - nasılsa gecer diye yazamadim...

Ama şimdi uçlarda değil duygular... Kalem kadar kağıda yakınlar..

Belki de bu yüzden sadece yazdığımı sandim...